......................കാതങ്ങൾ...................... 

കണ്ണിമകളെ നിദ്ര പുല്കുവാൻ 

മടിക്കുമീ വര്ഷകാല രാത്രിയിൽ 

ഏകാന്തത തൻ കടന്നു കയറ്റം.

മറവി തൻ മാറാലകളെ

തള്ളി നീക്കി, ഓർമ്മകൾ 

വീണ്ടും ചുരം കയറുന്നു.

നിർത്താതെ പെയ്തൊരാ 

തുലാ വർഷ രാത്രിയിൽ

ഒറ്റപെടലിന്റെ വേദനയറിഞ്ഞു,

അച്ഛന്റെ നഷ്ടമറിഞ്ഞു.

പിന്നേയുമോടി മറഞ്ഞൊരാ 

കാലത്തിനപ്പുറം വേറെയു,

മൊരായിരം വേദനയറിഞ്ഞു.

ഇന്നീ ആശുപത്രി കിടക്കയിൽ

മരുന്നിൻ മണങ്ങളിൽ 

കുരിങ്ങിക്കിടക്കവേ,

പുലരുവാനിനിയുമൊരായിരം 

കാതങ്ങൾ ഉണ്ടെന്ന തോന്നൽ മനസ്സിൽ